Sinneskynwaar. Ik woe nei it strân, do yn hûs blieuwe om prikkels te timperjen. Dwangmatig ritme om oerlibje te kinnen, it rûn tsjin myn frijheid oan. Moai waar, ik moat nei bûten.
Mar of't ik dan wol of net mocht, do wist it net. Koedest net sizze, duorrest net te sizzen. Eartiids wie d’r in freon fan wie neat mocht - in relaasje sûnder frijheid.
Behein net, mar wol sels ek net beheind wurde.
Yn de keuken stûnst by de iepen efterdoar. Ik woe it grutte swart sa graach by dy weinimme. Mar dêr gongen de losse dingen rjochting dyn holle. Sy kamen yn de tún. Ik goaide, mar rekke net it swart. Mei de earste spullen, fergoaide ik ús.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten